Buitengewoon boeiend om een presentatie van Christian van Thillo mee te maken. Als keynote speaker van de Grote NVJ Freelancersdag informeerde en inspireerde hij vanaf de allereerste seconde. Vandaag was ik in staat om zelf een beeld te vormen van ��n van de meest besproken mediamannen in BeNe(lux). Courantier, causeur, crisismanager, charmeur of casher?
Vooraf intrigeerde mij die tegenstelling tussen de volop geschetste imago’s van kille zakenman (saneerder) en gepassioneerd krantamant. Maar nog meer: Wat is Van Thillo’s kwaliteit om elke euro keihard te bevechten, de onbetwiste nummer 1 te willen zijn, terwijl zijn beminnelijkheid er niet onder lijdt?
Verschijning
Bij zijn entree valt natuurlijk direct zijn verschijning op. Goed gestyled – verzorgd, niet ‘duur’; jong voorkomen met bruine kop en levenswijs grijs aan de slapen. Vrijwel voortdurend glimlachend. Innemend. Energiek. Charismatisch.
Dan speelt – in Nederland sowieso, veronderstel ik – het Vlaamse accent een rol. Wij Noord-Belgen ervaren dan zelfs de grofste schuttingtaal als sympathiek. “D� g� nie gaan h�” klinkt bijvoorbeeld veel milder dan “Onbespreekbaar!”
Inhoud
Kwaliteit is vanzelfsprekend ook zijn inhoudelijke capaciteit. Elke soundbite of mantra dondert van de eenvoud: “De beginletters van onze Vlaamse Televisie Maatschappij geven precies aan waar het om draait: Visie, Timing, Mensen.” Of “Ik verstond dat niet h�, dat informatie onbetaald op internet werd aangeboden. Wie heeft dat eigenlijk beslist?” En deze: “Onderscheid wel het verschil tussen journalistieke onafhankelijkheid en radicale zelfstandigheid!”
Discipline
De mediabaas weet zijn vriendelijkheid daarnaast ook nog eens perfect te doseren. Wanneer de boodschap onomwonden moet overkomen, schieten zijn anders zo aardige ogen als bliksemschichten: “Creativiteit en discipline gaan hand in hand. Eerst VAK en daarna pas FACtuur. En waag het niet om ook maar ��n seconde te laat te komen bij de redactievergadering van half elf!”
Relativerend
Maar volgens mij zit Van Thillo’s geheim ‘m bovenal in de (relativerende) slotzin van elke alinea. Inclusief glimlach kan hij het daarvoor gestelde in een betekenisvoller perspectief zetten en moet je een uitmuntend verstaander zijn om te ‘horen’ wat hij zegt.
Als Van Thillo bijvoorbeeld spreekt over het belang van elke zomer een driejarenplan opstellen, klinkt het ten slotte: “Al was het maar om later terug te kijken op hoe het uiteindelijk fout ging.”
Ook: “Ik zie u denken; hou nou maar op met die mooie managementpraatjes. We hebben ook andere dingen over u gelezen …”
En ik vraag me af hoeveel toehoorders het ‘knietje’ voelden toen Van Thillo het onderwerp ‘succesvolle freelancers’ afrondde: ” … Uitgerekend die freelancers die niet weten wie hun werkelijke klant is en hoe je moet schrijven, zijn meestal de zeurders . En dan ben ik soms best bereid om het gesprek aan te gaan, maar het eindigt altijd met een divergerende visie op honorarium en prestatie …”